Πιο πολύ φτερούγιζε η Άνοιξη στις καρδιές μας παρά στη φύση, μόλις ξεκινήσαμε! Μια γλυκιά προσμονή καιρό τώρα, που ονειρευόμασταν και προσπαθούσαμε να οργανώσουμε αυτή την τριήμερη εκδρομή στα ιστορικά πανέμορφα Γιάννενα. Και μέχρι να οργανωθούμε και όσο ονειρευόμασταν, ζούσαμε την εκδρομή ξανά και ξανά…! Και ελπίζαμε να τη βιώσουμε έτσι και πραγματικά… Και δεν διαψευστήκαμε. Κάθε εικόνα μαγεία, κάθε εμπειρία ζωή αληθινή, κάθε βλέμμα ικανοποίηση και μια νέα επιθυμία…
Ξεκινήσαμε πρωινό Πέμπτης πριν την ανατολή του ήλιου. Μαθητές και μαθήτριες της Α και Β τάξης ένιωθαν το οδοιπορικό αυτό σαν ανταμοιβή τους για τη δουλειά τους στο πλαίσιο υλοποίησης των σχολικών προγραμμάτων. Η “δημοσιογραφική” ομάδα του μαθητικού περιοδικού “Το Σπίρτο”, η ομάδα Φωτογραφίας και η ομάδα του Θεάτρου, μαζί με τους συνοδούς εκπαιδευτικούς, ήταν έτοιμοι για εξορμήσεις, δράσεις και διασκέδαση!
Το ταξίδι μας κουραστικό και πολύωρο, αλλά οι εναλλαγές στο τοπίο και την ατμόσφαιρα ανεβαίνοντας βόρεια μας παραξένευαν. Τα βουνά θεόρατα και η δροσούλα αναζωογονητική. Η γέφυρα του Ρίου εντυπωσιακή – αν και τσουχτερή στα διόδια – ώστε να φωτογραφίζουμε και να βιντεοσκοπούμε.
Η πρώτη μας στάση στο μουσείο Σύγχρονης Τέχνης “Θ.Παπαγιάννη”. Επηρεασμένος από τις σύγχρονες τάσεις στη γλυπτική, συνδυάζει στο έργο του στοιχεία από τα προϊστορικά ειδώλια με τις εξπρεσιονιστικές φόρμες . Πέρα από τα γλυπτά έργα του, ο Παπαγιάννης φιλοτέχνησε και μετάλλια, όπως το μετάλλιο της εισόδου της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. και το μετάλλιο για τον εορτασμό των 150 χρόνων της Βουλής το 1978. Ανάμεσα στις γλυπτικές δημιουργίες του, ανδριάντες, μνημεία και προτομές. Τα ανακυκλώσιμα υλικά ή άλλα που μοιάζουν χαμένα, γίνονται τέχνη δημιουργική και διδακτική. Φτάνοντας στα Γιάννενα περπατήσαμε. Ο παραλίμνιος περίπατος ξεκούρασε το σώμα, το πνεύμα, την ψυχή μας. Γαληνέψαμε και ομορφύναμε μέσα μας. Ο καιρός έδινε στο τοπίο μια ομορφιά απόκοσμη και ονειρική: ελαφρά ομίχλη σαν δαντέλα, πλατάνια, νερά, πράσινο, κόσμος που αναζητούσε ηρεμία.
Δεύτερη μέρα ο Βίκος στα πόδια μας! Τα μάτια δεν είναι συνηθισμένα σε κάτι τέτοιο στη νότια Ελλάδα! Πόσο ύψος! Τι όγκος! Βάθος αμέτρητο! Το μεγαλύτερο φαράγγι στον κόσμο! 11 χιλιόμετρα μήκος μέσα σε απίστευτη φυσική ομορφιά! Περπατήσαμε ένα φοβερό πλακόστρωτο μονοπάτι από το Μονοδένδρι προς την Αγία Παρασκευή, ένα μικρό εκκλησάκι, στο οποίο ζει ένας μοναχός – δυστυχώς δεν τον συναντήσαμε! – και απολαύσαμε τη μοναδική θέα προς το φαράγγι από το “μυστικό” πίσω μπαλκονάκι! Επιστρέφοντας προς τα Γιάννενα παρακάμψαμε προς τους Κήπους και θαυμάσαμε τα μοναδικής ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής γεφύρια: το γεφύρι του Κοκόρου – σαν μαγικά “φυτρωμένο” ανάμεσα στους θεόρατους βράχους του φαραγγιού – και το εντυπωσιακό τρίτοξο γεφύρι, που φωτογραφήθηκε από όλες τις πλευρές για να μη χαθεί καμιά γωνία του. Κατεβαίνοντας νιώθαμε τα πνευμόνια γερά και τον εαυτό μας καθαρό και γεμάτο! Αλλά η βόλτα μας συνεχίστηκε, εννοείται! Ποιος σταματά εκεί; Και το Κάστρο των Ιωαννίνων; Μας περίμενε το Ιτς Καλέ, το Φετιχιέ τζαμί και ο τάφος του Αλή Πασά, τα γραφικά δρομάκια, τα γωνιακά μαγαζάκια, η αίσθηση της παλιάς πόλης των Ιωαννίνων. Πόσο τυχεροί όσοι ζουν σε μέρη τόσο γραφικά και ιστορικά. Και ακολούθησε η βόλτα μέσα στα δαιδαλώδη δρομάκια έξω από τα τείχη. Τα Γιάννενα των φοιτητών, των επισκεπτών, των μεγαλύτερων ή νεότερων κατοίκων, των επισκεπτών, των μαθητών-εκδρομέων…τα Γιάννενα όλων! Φάγαμε, ήπιαμε καφέ, χαζέψαμε – τα φοβερά γιαννιώτικα ασημικά, τους αργιλέδες, τα μοναδικά εδέσματα (τυριά, μπουγάτσες, σιροπιαστά, πουτίγκα) – αστειευτήκαμε, ψωνίσαμε.
Η τελευταία ημέρα έχει μέσα της πάντα μια λύπη, μια πίκρα. Επειδή, όμως, είμαστε φύσει και θέσει αισιόδοξοι, θεωρούμε πως τα όμορφα δεν τελειώνουν, γιατί μένουν μέσα μας για πάντα ζωντανά. Και ξεκινάμε την ημέρα μας με κάτι πάλι πρωτόγνωρο για εμάς: το σπήλαιο Περάματος. Ανέβασμα με το παλιό τρενάκι – χα,χα,χα!- και μπαίνοντας…σοκ! Στενά περάσματα, σταλακτίκτες, σταλαγμίτες, περίτεχνα σχέδια φυσικά σχηματισμένα – χταπόδια, μέδουσες, καλαμάρια, κουνουπίδια, ανθρωπάκια, συμπλέγματα – φωλιές νυχτερίδων και αραχνών, η αίθουσα του σταυρού, οι λιμνούλες με το πέτρινο συντριβάνι και τα πέτρινα νούφαρα. Και τα τελευταία σκαλιά…ξεψύχισμα! Αλλά τα νιάτα επανέρχονται αμέσως και γελούν ικανοποιημένα. Τελευταίος σταθμός το Μέτσοβο. Περίπατος, εικόνες, λαδόκολλα, ψητά μετσοβίτικα τυριά, τελευταίες φωτογραφίες…
Επιστροφή στην Ερμιόνη με μια γλυκιά ελπίδα για επόμενες τέτοιες εκδρομές.
Γιατί στο ταξίδι προς την Ιθάκη αξία έχει ο δρόμος…
