Ξέρω μια πόλη μαγεμένη …

Ξέρω μια πόλη μαγεμένη που όταν πέφτει βροχή
μπρος στα μάτια μου κλαίει και γιορτάζει
βγαίνω στο δρόμο να γυρίσω και να πάω σ’ αυτή
κι η καρδιά μου όλο καίει φλόγες βγάζει
όλα τα φώτα της για μένα μόνο να ΄ναι ανοιχτά
να χαθώ σε στενά ξεχασμένα
να ξενυχτήσω σε ένα μπαρ μαζί με τ’ άλλα παιδιά
όλα τόσο γνωστά κι όλα ξένα

Θέλω να τρέξω να πάω κατά κει θέλω να τρέξω

Θέλω να με πας εκεί που όλα είναι ωραία
και να χω πάντοτε παρέα
σου λέω θέλω να με πας
Θεσσαλονίκη με φεγγάρι
όλους τους πόνους μου να πάρει
να ξημερώσεις στο Βαρδάρη
εκεί για πάντα να με πας
Εκεί ο χρόνος σταματάει όταν ο ήλιος φανεί
κι ο καφές έτσι γρήγορα τελειώνει
και τα κορίτσια είναι ωραία όταν βγαίνουν μαζί
μα καμιά τους δε θέλει να ‘ναι μόνη (τραγούδι DeFacto)

Θέλω να τρέξω να πάω κατά κει θέλω να τρέξω

 

Μαγική και η φετινή μας πενθήμερη με πρώτο σταθμό τα Ιωάννινα και τέρμα τη Θεσσαλονίκη, πολλά χιλιόμετρα ιστορίας, πολλές εικόνες, πολλές αναμνήσεις.

Πρώτη επίσκεψη στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων του Παύλου Βρέλλη, όπου ζωντανεύει η ιστορία της νεότερης Ελλάδας με επίκεντρο την Ήπειρο και στη συνέχεια βόλτα στο νησάκι των Ιωαννίνων. Σαν βγαλμένος από όνειρο ο περίπατός μας, τυλιγμένος στην ομίχλη και τα φθινοπωρινά χρώματα?

Την επόμενη μέρα ταξιδέψαμε και ξεναγηθήκαμε στη βυζαντινή Θεσσαλονίκη. Ξεκινώντας από τα κάστρα με την πανοραμική θέα στον Θερμαϊκό, τον Πύργο του Τριγωνίου, προσκυνήσαμε στον Άγιο Δημήτριο, περάσαμε από την Καμάρα και θαυμάσαμε τη Ροτόντα.

 

Βόλτες στην παραλία που δεν θές να τελειώσουν από τον Λευκό Πύργο-το άλλοτε αιματοβαμμένο Οθωμανικό κρατητήριο-ως το Μέγαρο Μουσικής και τις Ομπρέλλες του Ζογγολόπουλου, από το παρελθόν στο παρόν σε μια πόλη με ζωντανό παλμό, που δεν σε αφήνει να την ξεχάσεις. Την τρίτη ημέρα βρεθήκαμε στην Κερκίνη, την πιο εναλλακτική λίμνη της Ελλάδας. Τοπίο που θυμίζει τις ταινίες του Αγγελόπουλου αλλά το βλέπεις να σφύζει από ζωή και να μεταδίδει την ηρεμία, να διδάσκει την απλότητα και το μεγαλείο του φυσικού: πελεκάνοι, αγριόπαπιες, άλογα, βουβάλια «επιβάλλουν» την αταραξία της ύπαρξης…Φτάσαμε ως τα Άνω Πορόια, κοντά στον Προμαχώνα και το οχυρό Ρούπελ, το θέατρο του β? Παγκοσμίου Πολέμου. Σκέψεις και ανάμικτα συναισθήματα: ο πόλεμος των ανθρώπων και η ειρήνη του φυσικού τοπίου, «ως πότε;», «γιατί;»…

 

Από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον: η τεχνολογία, τα μεγάλα επιτεύγματα, το αύριο, τα διαστημικά ταξίδια. Βρισκόμαστε στο σημαντικότερο τεχνολογικό μουσείο και κέντρο διάδοσης επιστημών στην Ελλάδα, το ΝΟESIS. Στην πλούσια ξενάγησή μας είδαμε το πρώτο αυτοκίνητο ελληνικής κατασκευής μάρκας NEORION, κατασκευασμένο στη Σύρο, το πρώτο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής T-FORD, την πρώτη αυτόματη μηχανή του Ήρωνα και απολαύσαμε τα διαδραστικά παιχνίδια φυσικών εφαρμογών αλλά και μια υπέροχη βόλτα στις κατακόμβες με τον προσομοιωτή!

Το απόγευμα είχε θέατρο! Κατάμεστο το Βασιλικό Θέατρο στην παράσταση Υπηρέτης δύο αφεντάδων του Κ. Γκολντόνι.. Βενετσιάνικη commedia dell? arte με στοιχεία performance του R. Scheschner, μουσική επί σκηνής και άπειρο γέλιο. Ο σκηνοθέτης έφερε το έργο στο παρόν με αναφορές στην οικονομική κρίση, την ισοτιμία των δύο φύλων και τη διαχρονικότητα της τέχνης. Το απολαύσαμε με την ψυχή μας!

Βρέχει, αλλά ποιος λέει όχι σε ένα ζεστό τσάι με τρίγωνα Θεσσαλονίκης ή τσουρέκι σοκολάτας στην καταστόλιστη Πλατεία Αριστοτέλους; Μάλλον επιβάλλεται!

Οι μέρες περνάνε, αλλά με διαφορετικό ρυθμό από τον συνηθισμένο. Την τέταρτη μέρα επισκεφτήκαμε τους βασιλικούς τύμβους της Βεργίνας. Μια μοναδική εμπειρία από έναν άλλο κόσμο, εκεί που το εφήμερο συναντά το αιώνιο ή τουλάχιστον την προσπάθεια του ανθρώπου να το κατακτήσει. Ο θάνατος ως αναπαράσταση ζωής αναδύεται μέσα από την πλούσια κτέριση του Φιλίππου, τα χρυσά στεφάνια, τις λάρνακες, τις πανοπλίες, τα αργυρά αντικείμενα του συμποσίου. Μια φιλοσοφία που συνδέει το τώρα με το επέκεινα θαυμάσαμε στο ποτήρι που έφερε ολόγλυφη στον εσωτερικό του πάτο τη μορφή του Σωκράτη!

Συνεχίσαμε βόρεια από τον νομό Ημαθίας στον νομό Πέλλας, στην επαρχία Αλμωπίας, για τα Λουτρά Πόζαρ. Στους πρόποδες του Βόρα- Καϊμακσταλάν επί το γνωστότερον- βρίσκονται τα λουτρά της «φωτιάς», νερά που αναβλύζουν σε θερμοκρασία 37 βαθμών Κελσίου και σχηματίζουν πισίνες και καταρράκτες…για να μπεις και να ξεχάσεις ό,τι σε βαραίνει: κούραση, άγχος, έγνοιες. Εκεί τα αφήσαμε όλα πίσω, ανανεωθήκαμε σωματικά και ψυχικά και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής σίγουρα διαφορετικοί!

 

Το ταξίδι της επιστροφής θα ήταν κοινότυπο αν δεν σταματούσαμε να δούμε το αρχαιολογικό πάρκο του Δίου. Με τον Όλυμπο να δεσπόζει στο βάθος δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι οι Μακεδόνες επέλεξαν ένα τόπο με φυσικό μαγνητισμό για το σπουδαίο ιερό τους και μετέπειτα για το ελληνιστικό θέατρο.