31/03/23
Ξεκινάμε την εκδρομή μας δίνοντας ραντεβού 06:15 στο σχολείο. Ώπα, ώπα ψέμματα. Για πάμε πάλι από την αρχή. Αυτή η εκδρομή έχει αφετηρία σχεδόν 2 χρόνια νωρίτερα. Ξεκίνησε από το εργαστήριο Φυσικής στο τρίτο υπόγειο του ΓΕΛ Ερμιόνης, εκεί που φυλάσσονται αεροστεγώς τα πολύτιμα δάκρυα μαθητών μας. Ήταν Τρίτη, πάνω στην επιφάνεια έβρεχε, τα σατανικά γέλια του κ. Παπακυριακόπουλου (ΠΕ04.01) αντηχούσαν στους τοίχους του σχολείου. Ο επιστήμονας μας είχε βρει ένα νέο, ακόμα πιο σατανικό, τρόπο να μαζέψει και άλλα δάκρυα από τους κακομοίρηδες μαθητές. Η φιγούρα του τρίτου υπόγειου πλησίασε τον προηγμένης τεχνολογίας ηλεκτρικό τηλέγραφο και επικοινώνησε με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Οι συνάδελφοι του τρίβοντας τα χέρια τους και γελώντας χαιρέκακα δεν άργησαν να δώσουν την συγκατάθεση τους. Κάπως έτσι το ΓΕΛ Ερμιόνης μπήκε στο πρόγραμμα “Εκπαιδευτικά Τηλεσκόπια Κοσμικής Ακτινοβολίας“. Από τις επόμενες μέρες η παραγωγή δακρύων αυξήθηκε κατακόρυφα (σαν να λέμε ότι η συνάρτηση της είναι γνησίως αύξουσα), βέβαια τα τελευταία δάκρυα που θα μπορούσαν να κυλήσουν την 01/04/23 θα ήταν σίγουρα από την χαρά μας για αυτό που βιώσαμε.
Ας πάμε πάλι τώρα στις 31/03/23. Ραντεβού 06:15 στο σχολείο. Με μία μικρή καθυστέρηση ξεκινήσαμε για το συνέδριο στην Πάτρα. Είχε κρύο το θερμόμετρο είχε φτάσει σε θερμοκρασία όσο και της καρδιάς του κ. Δέτση. Περνώντας από το Λυγουριό είδαμε 2 υπέροχες καθηγήτριες (Καίτη Διδασκάλου ΠΕ04.01 και Ελένη Νικολοπούλου ΠΕ02) και 21 ακόμα πιο υπέροχα παιδιά που έκαναν ωτοστόπ μέσα στο κρύο. Ο κ. Δέτσης (ΠΕ03) σκέφτηκε, περισσότερα παιδιά οπότε περισσότερα δάκρυα για το ΕΑΠ (τα ποσά πλήθος παιδιών και δάκρυα είναι ανάλογα μεταξύ τους). Αφού επιβιβάστηκαν όλοι συνεχίσαμε ακάθεκτοι την πορεία μας. Κάναμε μια στάση για ξεμούδιασμα και γέμισμα των στομαχιών μας έξω από την Κόρινθο και συνεχίσαμε για τις κτιριακές εγκαταστάσεις του ΕΑΠ. Φτάσαμε λίγο μετά τις 11:00, τα παιδιά μας πήραν τα πρώτα τους καρτελάκια συνεδρίου! Τι περηφάνια! Ευχόμαστε ολόψυχα να μην είναι τα μοναδικά τους. Πλέον φορώντας τα, το ειδικό τσιπάκι που έχουν, θα βοηθήσει στην καλύτερη παραγωγή δακρύων (σατανικό γέλιο)! Κατά την διάρκεια του συνεδρίου είχαμε την ευκαιρία να ξεναγηθούμε στα εργαστήρια Βιολογίας, Χημείας και Φυσικής του πανεπιστημίου. Επιπλέον τα δύο κορίτσια της Β Θετικής (Σ.Σ. και Σ.Ε.) παρακολούθησαν το Master Class και έκαναν μια εργασία με τα αντίστοιχα επιλεγμένα παιδιά από υπόλοιπα σχολεία που είχαν δηλώσει συμμετοχή. Τελειώνοντας μετά τις 18:00 πήραμε τα αναμνηστικά μας και πήγαμε στο ξενοδοχείο έχοντας ελεύθερο χρόνο ως τις 21:15. Στις 21:30 είχαμε ραντεβού με το σχολείο του Λυγουριού για κοινή διασκέδαση σε μαγαζί με ζωντανή έντεχνη μουσική. Φάγαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε και όχι πολύ αργά το βράδυ πέσαμε ξεροί για ύπνο, όχι στο μαγαζί φυσικά αλλά, στο ξενοδοχείο μας.
01/04/23
Ξυπνήσαμε, κάποιοι/ες με τα χθεσινά ρούχα τους ακόμη και κάποιες βλέποντας εφιάλτες με τον κ. Δέτση να γελάει! Μήπως όμως δεν ήταν όνειρο; Πιθανόν δεν θα το μάθουμε ποτέ. Πήραμε πρωινό, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας, κάναμε πρόβα την ομιλία και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο πανέτοιμοι/ες για την δεύτερη μέρα του συνεδρίου. Φτάνοντας στο πανεπιστήμιο λόγω του πολύ κόσμου αρκετά σχολεία δεν βρήκαν θέση στο αμφιθέατρο αλλά σε όμορες αίθουσες διδασκαλίας. Με την βοήθεια της τεχνολογίας όμως ήταν σαν να ήμασταν και εμείς μέσα στο κατάμεστο αμφιθέατρο. Μέχρι να έρθει η ώρα για την ομιλία των δύο γειτονικών σχολείων μας είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το συνέδριο και στο τέλος κάθε θεματικής ενότητας να παίξουμε με τα διασκεδαστικά και επιμορφωτικά παιχνίδια που μας είχε ετοιμάσει η επιτροπή του συνεδρίου. Δυστυχώς με μία λάθος απάντηση μας δεν καταφέραμε να εκθρονίσουμε την “ΠΛΠ Έλλη” από την κορυφή. “ΠΛΠ Έλλη” θα τα πούμε του χρόνου! Λίγο πριν έρθει η ώρα να ανεβεί στο βήμα η βασική ομιλήτρια μας φάνηκε να ιδρώνει και να κυριεύεται από άγχος, “τέλεια” σκέφτηκε ο κ. Δέτσης “θα φτάσουμε στο maximum παραγωγής δακρύων”. Όμως σαν από μηχανής θεός η αναπληρωματική ομιλήτρια μας με ένα ενθαρρυντικό και γεμάτο αγάπη λόγο την ταρακούνησε τόσο που συνήλθε και ανέβηκε στο βήμα κερδίζοντας το χειροκρότημα όλο του αμφιθεάτρου. Βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Κάναμε δύο στάσεις, μία πρώτη για να γεμίσουμε το άδειο ρεζερβουάρ – στομάχι και μια δεύτερη για να αφήσουμε τους καινούριους φίλους μας στο σπίτι τους. Τέλος καλό όλα καλά, μόνο που δεν γεμίσαμε ούτε ένα από τα 666 μπουκαλάκια δακρύων, τζίφος!
ΥΓ : Επιστρέψαμε από την εκδρομή μας πρωταπριλιά, επομένως σας είπαμε ένα ψεμματάκι. Δεν έχουμε τρίτο υπόγειο. Τα υπόλοιπα είναι αλήθεια…
(Σύντομα με περισσότερες φωτογραφίες)
