Η δυνατότητα της γλώσσας να αλλάζει δομή χωρίς να αλλοιώνεται το μήνυμα, δογματίζει πως κάθε φορά η γλώσσα (και η αρχιτεκτονική είναι γλώσσα, και ιδιαίτερα ένα θεατρικό οικοδόμημα είναι “γλωσσικός κώδικας”) πρέπει να απαντά στο ερώτημα “ποιά η ανάγκη”; (Κώστας Γεωργουσόπουλος στο έργο του Σάββα Γώγου “Το Αρχαίο Θέατρο του Διονύσου”).
Με αυτή τη σκέψη στο νου, ξεκινήσαμε από τον τόπο μας με τα τόσα Αρχαία Θέατρα να δούμε και να γνωρίσουμε το Αρχαίο Θέατρο του Διονύσου στην Ακρόπολη, πλάι στο ιερό τέμενος του Διονύσου Ελευθερέως.
Μιλήσαμε για το κοίλο, την ορχήστρα,τη σκηνή, το Βήμα του Φαίδρου, το θρόνο του ιερέως του Διονύσου Ελευθερέως, “τα εν άστει” ή “Μεγάλα Διονύσια”, τις εορτές προς τιμή του Διονύσου Ληναίου, τον Θέσπι και την επίσημη εισαγωγή της τραγωδίας στη σημαντικότερη γιορτή προς τιμή του Διονύσου στην 61η Ολυμπιάδα (536-532 π.Χ.)….
Εξηγήσαμε ποιο γεγονός οδήγησε στην ανάγκη της οικοδόμησης του θεάτρου με ασφαλή, σταθερή και μόνιμη αρχιτεκτονική υποδομή την 70η Ολυμπιάδα (499-496 π.Χ.).
Ενώ οι μαθητές και οι μαθήτριες της τελευταίας τάξης είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τα εκθέματα του Μουσείου της Ακρόπολης, είδαμε την εξελικτική πορεία του Θεάτρου που συμβατικά ονομάζουμε οικοδομικές φάσεις και κατευθυνθήκαμε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το Ρωμαϊκό Ωδείο… μας δόθηκε η ευκαιρία να αναστοχαστούμε πάνω στην ανάγκη που γέννησε το Θέατρο και τη Δημοκρατία….
…ακολούθησε η επίσκεψη στη Βουλή των Ελλήνων όπου πάλι ξεναγηθήκαμε τους εσωτερικούς της χώρους, μάθαμε για τις αρχιτεκτονικές επεμβάσεις που δέχτηκε το κτίριο από τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή καθώς και για τους κύριους και βοηθητικούς χώρους, όπως η “αίθουσα των τροπαίων” και η Βιβλιοθήκη της Βουλής. Θαυμάσαμε την ζωφόρο της Αίθουσας Ελευθερίου Βενιζέλου και την έκθεση αφιέρωμα στον Ρήγα Βελεστινλή και πως εκείνος “έσπειρε” το σπόρο της Ελευθερίας.
